پساب‌های تولیدی به عنوان مهم‌ترین آلاینده نیشکر و تاثیرگذارترین بخش روی محیط اطرافش معرفی شده است. چراکه تخلیه پساب‌ها به یک محل انجام گرفته است. در ابتدای امر، پساب‌ها به رودخانه کارون تخلیه می‌شد. بعد از بحرانی شدن وضعیت رودخانه به دلیل کم آبی، پساب‌های تعدادی از واحدها به نقاط دیگر هدایت شد. پس از مدتی پس آب واحد شعیبیه (امام خمینی) به رودخانه کارون، واحد دهخدا به تالاب هورالعظیم و واحدهای شرق کارون (دعبل خزاعی، سلمان فارسی و فارابی) به تالاب شادگان تخلیه می‌شوند. واحدهای غرب کارون (میرزا کوچک خان و امیرکبیر) در اراضی شمال شرق خرمشهر تحت عنوان حوضچه‌های تبخیری رها می‌شوند که معروف شده به تالاب نیشکر. حجم پساب‌ها بسیار زیاد و از دبی رودخانه زاینده رود در اصفهان بیشتر است. علاوه بر موجودی نمک و شوری بالا، مقداری هم نهاده‌های کشاورزی مثل علف‌کش در آنها وجود دارد. به عبارتی سالیان سال است که چندین هزار تن نمک وارد محیط از جمله رودخانه کارون می‌شود. وجود نمک علاوه بر اینکه مصرف کنندگان را تحت تاثیر قرار می‌دهد زمین‌های اطراف رودخانه را هم متاثر می‌کند.